Πινελιές του Ντρίτσου

… Και έστελνε  ετούτος ο τόπος τα  παιδιά του σε ξένα μέρη και ξένες πατρίδες. Γιατί η γη δεν έφτανε, δεν την  είχαν πλέον δική τους. Οι Τούρκοι, που είχαν αλλάξει πολλά, είχαν  πάρει και τη γη από τον νοικοκύρη  της και την είχαν δώσει  σε εκείνους που τους προσκύνησαν, που άλλαξαν πίστη και όνομα. Κι ήρθαν σ’ αυτά τα μέρη αγάδες και μπέηδες…

Αλλά ο ραγιάς δεν προσκύνησε. Πολέμησε χρόνια για τη λευτεριά του. Ήταν ακριβώς εκείνος ο ραγιάς που έσπασε πρώτος το μισοφέγγαρο, που επέκρουσε μετά την ανθελληνική πολιτική, που ένωσε τα όπλα του με το Παγκόσμιο Αντιφασιστικό Μέτωπο, που άντεξε και τα μετέπειτα χρόνια της δικτατορίας. Και δεν άλλαξε το είναι του, τα  ιδανικά του. Με το κεφάλι ψηλά απ’ την υπερηφάνεια της ψυχής του στάθηκε στο πόδι, όρθιος. Γιατί οι φουρτούνες της ζωής τον έχουν κάνει να νοιώθει, να αισθάνεται, να πονάει και να υπομένει…    Κι  αν οι καιροί τον άφησαν  φτωχό (που γι αυτό δεν φταιει  αυτός) , όμως δεν του άλλαξαν  τον χαρακτήρα. Γι αυτό και  δεν του αξίζει περιφρόνηση. (Ντροπή!). 

Μονάχα έπαινοι ανήκουν στον Βορειοηπειρώτη. Γιατί έμεινε άκαμπτος, τίμιος, χρυσοχέρης, ειλικρινής, μεγαλόψυχος, ψύχραιμος, νοικοκύρης. Και πάνω απ’ όλα πατριώτης. Τέτοιον τον έχουμε συναντήσει παντού. Και είναι ατελείωτα τα παραδείγματα…

…Σε τέτοιες  σκέψεις βυθίστηκα όταν πριν  από λίγες μέρες βρέθηκα τυχαίως  στο ίδιο λεωφορείο, στο οποίο  πριν από 8 χρόνια έκανα λόγια  με τον οδηγό του. Εκνευρισμένος  στο κατακόρυφο. Περιφρονούσε τότε  εκείνος χωρίς λόγο τους Βορειοηπειρώτες.  Τώρα όμως κράτησε άλλη στάση. Φαίνεται ότι ο καιρός έπλυνε και τα μυαλά του, για να σκεφτεί και να αισθανθεί και αυτός ότι Έλληνες δεν είναι μόνο οι Ελλαδίτες, αλλά και εκείνοι που βρίσκονται εκτός Ελλάδας και μάλιστα δυο φορές Έλληνες, όπως το αποδέχονται πολλοί από αυτούς. Και αυτό το έχουν δείξει πολλοί ευεργέτες από τα μέρη μας. Το δείχνουν και οι Μαραθώνες μας για χρόνια ολόκληρα τώρα. Το δείχνει η γλώσσα μας, τα ήθη και τα έθιμα, η αποχή και το γράμμα στη Χάγη το 1934 για ελληνικά σχολεία στα μέρη μας, η πορεία το 1994 στους δρόμους του Αργυροκάστρου για το άνοιγμα ελληνικών σχολείων στην πόλη, η στάση τόσων και τόσων στο δικαστήριο των πέντε στα Τίρανα και άλλα και άλλα. Και όλα εντός συμβάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όποιος έχει έρθει στα μέρη μας, τα έχει αισθανθεί από κοντά όλα αυτά.

Γι  αυτό, ζητούμε να μας δοθεί  καθετί που μας αφαιρείται  ως Έλληνες, έχοντας το Ελληνικό  Κράτος καθήκον και τύψη για  ότι έχει γίνει και γίνεται  σε βάρος μας. 

Και θέλουμε μόνο να πούμε σε όσους σκέφτονται διαφορετικά πως την καθαρή καταγωγή μας δεν την ζητάμε από κανέναν, γιατί την έχουμε μόνοι μας, αλλά και κανείς δεν μπορεί να μας την αρνηθεί. Μάλιστα ούτε κι ο Θεός ακόμα που μας έπλασε Έλληνες!


(του ταλαντούχου δημοσιογράφου και άκαμπτου αγωνιστή, Χρήστου Ντρίτσου)