ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡ. ΜΑΝΟΣ, άνθρωπος των γραμμάτων και του αγώνα

επιμέλεια  Χρήστου Πλάτωνα Ιωάννινα & Μιχάλη Μάσσιου Δερβιτσάνη

  

Ήταν  πολύ γνωστός ο Μάνος, όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν οι Δερβιτσιώτες, για την παιδεία του, το μορφωτικό του επίπεδο , την επικοινωνία του με τον κόσμο και τους αγώνες του υπέρ του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού επί δεκαετίες. Ήταν και θείος του αείμνηστου Γιάννη Μπεκιάρη.  

  

Ο θάνατός  του λύπησε όχι μόνο τους  συγχωριανούς του και Δροπολίτες , αλλά και πολλούς της ευρύτερης περιοχής και του εξωτερικού. 

Nα τι γράφει η «Ηπειρωτική Εστία» των Ιωαννίνων το 1973 :

«Η Ηπειρωτική  Εστία με συντριβή  αναγγέλλει το  θάνατο του ιδρυτού  και συνδιευθυντού της Μιχάλη Χαρ. Μάνου. Το θλιβερό αυτό γεγονός αποτελεί  καμπή στην πορεία της και θα επηρεάσει, ως ένα σημείο, τα σύγχρονα Ηπειρωτικά γράμματα. Ο Διευθυντής, τα μέλη της Επιτροπής της Ηπειρωτικής Εστίας και ο στενότερος κύκλος των συνεργατών της στέκονται με δέος μπροστά σ’ αυτή την απώλεια. 

Ήταν αρχικά υπάλληλος  τραπεζικού γραφείου στο Αργυρόκαστρο. Τελειόφοιτος έπειτα της Διδασκαλικής Ακαδημίας Ιωαννίνων και διδάσκαλος στο χωριό του, τη Δερβιτσάνη, φυγάς στα Γιάννενα, μετά την επικράτηση του Χότζια. Στα Γιάννενα εργάστηκε ως δημοσιογράφος και ανέπτυξε εξαιρετική δράση στην Βορειοηπειρωτική παροικία της επαρχίας μας. 

Οι πνευματικές του ανησυχίες του ενέπνευσαν την ίδρυση της «Ηπειρωτικής Εστίας» με συνιδρυτή τον δημοσιογράφο κ. Ε. Φακατσέλη και με συντακτική επιτροπή αποτελούμενη από αναγνωρισμένους λόγιους του τόπου.

Το περιοδικό  έπρεπε να μαζέψει γύρω του  όλους τους πνευματικούς ανθρώπους της Ηπείρου, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ιδεολογικές τους προτιμήσεις, εφόσον χωρούν μέσα στα Εθνικά Ελληνικά πλαίσια, προσφέροντας έτσι τον αέρα της αληθινής δημοκρατίας.

  Με αυτό το πρόγραμμα  έκαμε την εμφάνιση  το πρώτο τεύχος της «Ηπειρωτικής Εστίας» το Μάρτιο του 1952, σε μια εποχή ηλεκτρισμένη ακόμα από τα κομματικά πάθη και μίση.

  Οι σωστές  αυτές βάσεις οδήγησαν στην  επιτυχία, στη βράβευση της Η.Ε.  από την Ακαδημία Αθηνών και στη συνέχειά της. Όμως ο  Μιχάλης Μάνος, το Φθινόπωρο του 1956, ένοιωσε την ανάγκη να ξενιτευτεί στην Αμερική, αφήνοντας τη σκυτάλη στον κ. Δ. Κόκκινο, γιατί δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να σβήσει το πνευματικό του τέκνο. Και συνέχισε από την Αμερική που πρόκοψε να ενδιαφέρεται και να παρακολουθεί τα γεγονότα, ειδικά τα Βορειοηπειρωτικά, μέχρι τη στιγμή του θανάτου του.

  Στα 1972, είχε  την ευτυχία να γιορτάσει στον  «Παρνασό» των Αθηνών, μαζί με  όλους τους πρώην συνεργάτες του, τα εικοσάχρονα του περιοδικού αυτού».