Στο δάσκαλό μου Θύμιο Τάταρη

της Αλκμήνης Καραγιάννη

Πέρασαν χρόνια, μα ξανά η μνήμη μου γυρνάει,

στα χρόνια εκείνα του σκολειού και σε αναζητάει.

Σε βρίσκω μέσα στο σκολειό στην τάξη να διδάσκεις,

στους Βουλιαράτες το χωριό που σ’ έχει αγκαλιάσει.

Με αγάπη, πάθος να μιλάς για την ελληνική λογοτεχνία,

γραμματική και έκθεση, μεγάλη σου αδυναμία.

Και να μιλάς και να εξηγάς ανάλυση να κάνεις,

την Ευγενή, τον Κωνσταντή και την κυρά Φροσύνη.

Το ιερό του δάσκαλου καθήκον εκτελούσες,

όλους αυτούς τους μαθητές ποτέ δεν αγνοούσες.

Και χειροπέδες σου ‘ριξαν, γιατί επιθυμούσες ,

να δεις τη Βόρειο Ήπειρο όπως εσύ ποθούσες.

Το πονεμένο σου κορμί και το βασανισμένο,

κανείς ποτέ δεν έμαθε που το ‘χουν πεταμένο.

Πάλεψες για τη λευτεριά και για δικαιοσύνη ,

γι’ αυτό η μνήμη σου ιερή παντοτινά θα μείνει.

(ο δάσκαλος βασανίστηκε άγρια από τα όργανα

της κομμουνιστικής δικτατορίας, όπως και εκτελέστηκε,

χωρίς κανείς να γνωρίζει τον τάφο του)